De wandelfilosoof

Zaterdag 19 maart 2011 zou de start worden van een nieuwe passie. Ik zou wekelijks een wandeling van anderhalf à twee uur maken rond de kerk van Sint-Antelinks. De allereerste tocht werd op Facebook aangekondigd: Start om 10u15, wie zin heeft kan meewandelen om van het landschap te genieten en/of te wandelfilosoferen. Niet dat ik een begenadigd filosoof ben, maar naar analogie van het toogfilosoferen lijkt dit mij toch een aangename en bovendien ook gezonde bezigheid voor een zaterdagmorgen. De dag kondigde zich echter Murphygewijs aan: echtgenoot wegbrengen naar zijn werk, winkelen, dochter wegbrengen naar balletles en dat allemaal voor de kerk van Sint-Antelinks 10 uur zou slaan. Het vervelendste was echter de telefoon van de oudjes die graag ingingen op mijn uitnodiging van enkele weken geleden: "jullie mogen gerust ook op een zaterdag langskomen om in de tuin te werken". Om 11u zouden de Brusselaars landen onder mijn notelaar om vervolgens de dag door te brengen op de buiten. Onmogelijk om 'neen' te zeggen. Ik vergat in alle commotie mijn boodschappentas waardoor de koffer van mijn auto niet veel later op een overvolle winkelkar leek. Geen tijd om netjes te stapelen. Uit sympathie, omdat ze daar geen plastieken zakken gebruiken, winkel ik bij Colruyt. Mijn dochter werd met 5 minuten vertraging afgezet, dus ook te weinig tijd om thuis rustig boodschappen uit te laden, wandelschoenen aan te trekken en gezond naar de kerk te stappen. Ik zoefde met een ongehoorde snelheid de oprit op en opende de koffer nog voor de auto stil stond, vlees, garnalen, kaas en andere dingen die gevoelig zijn voor zonnestralen rukte ik uit de auto, ik gooide de deur open, plofte het avondeten in de koelkast en graaide wandelschoenen en -stok mee. De rest van de winkelwaren bleven in de koffer. Nog geen minuut later reed ik veel te snel en amper 600 meter ver tot aan de kerk van Sint-Antelinks. Ik moest en zou mijn Facebook-belofte nakomen. Gelukt. Een vluchtige blik op de parking leerde al snel dat er niemand op mijn uitnodiging was ingegaan. Voornemens moet je waarmaken, daarom besliste ik kordaat om dan maar alleen te gaan wandelen. Dat is uiteindelijk ook de bedoeling: ik wandel en wie zin heeft om mij te volgen, wordt getolereerd. Met het bezoek uit Brussel in het achterhoofd, besliste ik de wandeling in te korten en intens even rond te kerk te stappen. En zowaar, de 6 minuten waren voldoende om zalig te zuchten en gelukzaligheid te vinden. Alle stress vloog met de wind door de Dendervallei. Het was ook lente op het kerkhof. In gedachte liepen de doden met mij mee. Ze fluisterden wijsheid in mijn oor. Tot volgende week?