De idylle voorbij

Het is niet toevallig dat een wandeling door het landschap de mens aanzet tot vertraging. Wie zich in het landschap begeeft, kan niet anders dan halt houden daar waar hij of zij zichzelf tegenkomt. En vroeg of laat gebeurt dat. Wie tijd neemt om echt te kijken, verwonderd te staan en overpeinzingen toe te laten, vraagt zich ooit wel eens af waar al die hectiek toe dient. Als respect de grondtoon van alle communicatie wordt, verschijnen nieuwe inzichten. Waarheid is dan subjectief en relatief, want alle blikken zijn juist, vanuit een bepaald perspectief. Wie andere invalshoeken toelaat, komt uit bij vertraging, bij onderzoek, bij reflectie, bij ontwikkeling. Mijn open blik op het landschap, heeft mijn relatie met de mens grondig veranderd, maar ook mijn kijk op de wereld, mijn leefwereld. Ik ben zowel filosofischer als pragmatischer geworden. Begrippen als subjectiviteit, waardering en kennis bepalen mijn visie op landschap en landschapsontwikkeling. Ik ga voor vertraging, voorbij de idylle, op zoek naar soberheid, duurzaamheid en harmonie. Een mooie reflectie van iemand die mij dierbaar is na een wandeling in Parike: "Als de definitie van een horizon is de zichtbare scheidingslijn tussen land en lucht, dan zien we boven die horizon minstens evenveel landschap als onder die horizon, namelijk een landschap dat constant in verandering is en tegelijk al duizenden jaren hetzelfde is"