Zachtjes op de rem

Het was pas afgelopen zomer dat het mij helemaal duidelijk werd. Bij het (langzaam) lezen van Ton Lemaires 'De val van Prometheus' bekroop mij zowel een beangstigend als een bevestigend gevoel. We moeten op de rem gaan staan! En meteen corrigeer ik mezelf. Neen we moeten niet, het zou helpen mochten we... Traagheid is mij niet vreemd, het zit op een onverklaarbare manier in mijn genen en is met tentakels verbonden aan elke keuze die ik maak, aan elke schoonheid die ik koester en aan elke fout die tot mij doordringt. Wist ik veel dat vertraging misschien wel de enige manier is om de grote vraagstukken op te lossen. Nu ik ten volle begrijp dat frugaliteit en traagheid verwante begrippen zijn (KLARA, Trio,29/10/2011), schuiven de puzzelstukjes langzaam in elkaar. Mijn liefde voor leegte is meteen ook een vertrouwen in en bereidheid tot versobering geworden. Ik denk dat we op een punt gekomen zijn waarop het niet meer sneller, beter, harder, duurder, groter, mooier, dieper kan of hoeft. Het is zo eenvoudig en toch nog onbespreekbaar. Eigenaardig. De versobering kwam als vanzelf na vele (vrijwillige) eenzame wandelingen. De intensheid waarmee gewone dingen zich presenteerden, werkte helend, rustgevend. Stel dat we met zijn allen trager zouden gaan rijden, dat we allemaal op tijd 'stop' zouden kunnen zeggen, dat we meer tijd zouden nemen voor de liefde, dat we geen probleem zouden hebben met stiltes aan de andere kant van de lijn, dat de liedjes langer zouden duren op de radio, wat zou dat tot gevolg hebben? Het materiële zou misschien minder waard en gevraagd worden. Zou dat niet fijn zijn, mensen die gewoon tevreden, en misschien zelfs gelukkig, zijn met wat is en niet is. Weg ego's. Alleen doen wat gedaan moet worden om te koesteren wat weerloos is.