Vorige maand overleed Patrick Merckaert. Het heeft enige tijd geduurd vooraleer er woorden kwamen, en nu nog is het moeilijk om de juiste volgorde te vinden of überhaupt iets zinnigs te zeggen, behalve 'Dank je'...'Omdat je mensen waardeerde, respecteerde, kansen gaf, toekomst zag in dingen die nog niet waren. Dat terwijl je zelf zoveel te vertellen had, maar niet graag praatte. Je liet het woord liever aan anderen, je gaf hen ruimte, licht en tijd. En net daardoor heb je de mooiste dingen gezegd.'
Patrick Merckaert was een bijzonder man, in vele opzichten. Hij was een stille kunstenaar, een wijze filosoof, een vriend die geen vriend was maar een baken. Aan de telefoon waren lange stiltes nooit pijnlijk, alleen waarheid, momenten van zijn. Respect kreeg een gelaat, werd een houvast en heeft zich verankerd aan wie ik ben, niet loos maar met rekenschap en een zwaarte die alleen lichter wordt bij het zien van wat Patrick (misschien wel) wilde zeggen.
Ik zal de stiltes missen. Patrick mag me altijd bellen.
CDS, 7 februari 2011.
www.patrickmerckaert.be
www.kunst-en-zwalm.be
